Yes, het is ons gelukt!
Iedereen ons team heeft de finish bereikt en de sfeer hier is uitgelaten, vermoeid en toch wel een tikje trots.
Trots op ons team dat we daar stonden heel vroeg in de ochtend, samen met ieder ander die ook lopend, hardlopen, fietsend (of met de eenwieler) en rollerskatend (!) naar de finish wilde.
13.5 km, 21 bochten. Wat een prachtige klim was het!
De eerste 4 bochten waren het zwaarst, daar werd je gelijk getest. Na bocht 17 was het even wat minder steil, maar daar begon ook het gejuich van toeschouwers. In elke bocht waren er vrijwilligers en toeschouwers die je naam riepen, je een klopje op je schouder gaven of gewoon voor je klapte.
Alpe d’Huzes draait om een lach en een traan. De mensen om ons heen waren die lach. De muzikanten die de hele dag stonden te zingen en gitaarspelen, de vrijwilligers die in heel veel bochten klaarstonden met water, wat lekkers en een opbeurend woord, de toejuichers die niemand versloegen. En natuurlijk de deelnemers die voor iedereen een handje op de rug mee hadden.
De traan was alle teksten van mensen voor wie wij liepen. Voor alle foto’s die we tegenkwamen. Voor alle kaarsjes die er stonden. Voor elkaar tegenkomen op de berg en elkaar een stevige knuffel geven.
En de finish, toen we beseften dat we het gehaald hadden.
Het was een ervaring om nooit te vergeten.